marleen nelen

korte inhoud

fragment uit MAANLIEF

Mo zit op een kussen op de grond en gebruikt de driezitsbank als rugleuning. Een lege zak chips ligt naast haar. Het doet deugd om te snoepen. Ze probeert het straks wel goed te maken. Door extra oefeningen of door haar avondeten over te slaan. Ze kan zeggen dat ze ziek is, buikgriep of iets in die aard. Televisiekijken en chips eten is wat ze het liefste doet. En ze heeft er niemand voor nodig.
Buiten is het heel warm, maar dat maakt niets uit, want ze weet toch niet waar ze heen zou moeten gaan. De gordijnen in de woonkamer zijn dicht. De film, Breakfast at Tiffany’s, heeft ze de laatste dagen al vijf keer gezien, de slotscène is haar favoriet. Tijdens de aftiteling gaat ze languit op de mat liggen. De vakantie duurt nu al een week en niemand heeft haar opgebeld. Ook Hanne niet. En zelf belt ze niet, dat heeft ze zich voorgenomen.
Mo loopt snel even naar de keuken om chocolade en spoelt dan de video terug. Ze wil het einde nog wel eens zien. De chocolade smelt op haar tong. Het is zalig om hier in stilte te zitten. Zalig om het huis voor haar alleen te hebben. De verandadeuren staan open en de gesloten gordijnen bewegen zachtjes. Ze luistert naar de geluiden die van buiten komen. Een zachte bries fluistert in de bladeren van de treurwilg en Bosse, haar buurjongen, speelt accordeon. De klanken glippen voorzichtig de woonkamer in. Mo spitst haar oren en luistert zorgvuldiger. Het klinkt alsof hij op het dak zit te spelen.
Bosse is even oud als Ine. Ine beweert dat hij gek is en volgens Hanne is hij een griezel. Hij gaat naar een kunsthumaniora in B. en zit bijna elke ochtend in de voorlaatste treinwagon, net als Hanne en Mo. Ze praten nooit met elkaar. Mo voelt weleens dat hij haar van opzij zit op te nemen. Soms knikt ze naar hem, maar alleen als ze er zeker van is dat Hanne het niet ziet. Stiekem vindt Mo dat hij wel iets heldhaftigs heeft, maar dat zal ze nooit hardop zeggen. Door zijn scherpe, hoge jukbeenderen ziet hij er een beetje uit als een indiaan, ondanks zijn rosse haar. Zijn gezicht zit altijd vol vegen, houtskool of verf. En de meeste van zijn kleren zijn kapot, maar dat lijkt hem niet te deren.
Hij woont in een verwaarloosde hoeve die aan de rand van de deftige verkaveling staat. Het huis valt vreselijk uit de toon. Er is onlangs een petitie voor rondgegaan, want de buurtbewoners willen dat het wordt platgegooid. Mo weet niet of haar ouders hebben getekend. In zijn tuin staan hele oude knotwilgen die eruitzien als kromme dwergen.
De ouders van Bosse zijn kunstenaars. Ze doen waar ze zin in hebben en trekken zich van de klachten van de buurt niets aan. In de zomer maken ze prachtige muziek, op doedelzakken en draailieren, lang nadat het donker is geworden. Mo luistert wel eens bij het dakraam in haar kamer naar de muziek, de lachende stemmen en het ontkurken van flessen wijn. Lachsalvo’s. Bosse is enig kind.
Vroeger, toen ze nog kleuters waren, speelden ze wel eens samen. Ze bouwden kampen, joegen op kippen of hielden circusvoorstellingen, met als enige toeschouwer de luie poes die op de drempel haar buik lag te warmen. Mo deed evenwichtsoefeningen op een smalle plank in een roze tutu die ze van Sinterklaas had gekregen. Ze viel voortdurend en Bosse roffelde op een zelfgemaakte trommel. Ine was acrobate. Ze hing aan de tak van een knotwilg alsof het een trapeze was, draaide om de tak en haalde haar dijen open.
Ze heeft er geen idee van wanneer of waarom ze opeens niet meer bij Bosse kwamen.

recensies